proberen te overleven

Een koude bries dansde door haar zwarte manen heen. Haar manen waaren niet meer zo zwart meer het was meerendeels wit van de sneeuw. miljarde korels sneeuw schotten naar benede. Het was zinloos om te lopen. Het nam zoveel kracht in bezit dat je nog niet eens energie hat om te overleven. Dus stondt ze maar stil wachtent tot de vele sneeuw voor bij was. Haar ogen waren samen geknepen tot spleetjes om de sneeuw niet in haar ogen te krijgen. Het was eenorm koud geworden en ze wist zelf wel dat ze iets moest doen. Ze was nog niet echt sterk genoeg om een water bal om zig heen te maken. Ze kon het wel proberen maar als het fout ging was ze in 1 keer nat en bevror de ze. Ze kon nu niks meer doen dan wachten. De sneeuw wert langzaam wat minder maar stopte nog niet helemaal. Ze besloot gewoon om nu haar kans te krijpen en snel door te galopeeren. Morgana zuchte diep en ging eerst nog evetjes stappen want ze wist als ze meteen in galop ging dat ze dan later last kreeg van haar benen en kruipel woordt. Na een tijdje stappen ging ze in een snelle galop. Haar benen bewogen spoepel over het krakende sneeuw. Ze schudde met haar hoofd waardoor de sneeuw wat op haar hoorn lag verdween. De sneeuw werdt minder en minder tot dat het weg was. Haar galop ging nog sneller om nog sneller van deze plek af te gaan tot dat het weer ging sneeuwe. Ze nam de guur in zig op en rook te gelijken tijd een vreemde geur en haar neus. Haar galop ging naar een zacht draf toe. Haar ogen rolde kalm naar alle kanten toe. En zag niemand. Maar ze wist zeker dat ze iemand rook.

De sneeuw belemmerde zijn zicht. Hij zag niks meer voor ogen. Lopen deed hij niet, Nee, Hij vloog hoog in de lucht. Okal was het hier kouder dan beneden. Hij hield niet van lopen door de dikke sneeuw. Okal kon hij gewoon vuur spuwen, Er zou dan weer sneeuw vallen. Die rotte sneeuw, Waarom moest hij zojuist gaan sneeuwen niet nu hij hierlangs moest. Zijn vleugels zaten bedekt met sneeuw. Even klapperde hij ermee. Een dik pak sneeuw vloog naar beneden. Als het maar niet op iemand viel. Haha, Bij de gedachten al dat iemand onder hem zou lopen. Dat iemand nu dat pak sneeuw over zich heen zou krijgen. Nee, Die kans was heel, heel klein. Brr, Wat was het hier koud. Het leek alsof hij langzaam vanbinnen aan het bevriezen was. Waarom hield het niet voor een keer op met sneeuwen. Gewoon eventjes. Waarom kon de zon niet een keer schijnen aan de hemel. Nee, Altijd als hij er was moest hij weer sneeuwen. Hij keek naar beneden. Ook zo kon hij niks zien. Hij kon niet eens een meter vooruit kijken, Hij zag enkel sneeuw. Dit kon gevaalijk zijn, Heel gevaarlijk. Wie weet..AAH! Snel vloog hij naar rechts. Pff, Dat was een berg top. Vloog hij dan zo hoog? Oef, Misschien moest hij even wat lager gaan vliegen. Heel veel lager. Al snel ging hij naar beneden. Op een gegeven moment stopte hij en vloog hij weer door. Hij wou niet te dicht bij de grond komen, Dan de sneeuw misschien te laat zien en erin vallen. Hier was het net zo koud als daarboven. Bah! Was het dan nergens warmer. Sneeuw! Hou toch op! Dacht hij in zichzelf. Waarom kon die stomme sneeuw niet een keer stoppen met sneeuwen. Gewoon voor heel even zodat hij even goed kon zien.

Haar tanden begonnen te klaperen. De wind was ijs koud en gingen hefig door haar vacht heen. Elke stap die ze zette koste dan ook veel moeite voor haar. In enkele seconde kon ze het niet meer verder. Haar benen gaven geen kracht meer en haar vacht gaf geen warmte meer. Ze viel met een klap op het koude sneeuw. De rook van de klap vloog omhoog. het verspreiden zich ver maar al snel was het weg. de wint en haar geklapper tant was duidelijk hoorbaar. Ze wou overleven en doorgaan met het leven maaar nu wist ze niet dat dat meer zou kunnen. Morgana kwam een beetje omhoog maar niet snel daarna ging ze weer plat ligen. De rook uit haar neus was nu steets duidelijker te zijn van de kou. Ze versamelde al haar kracht en liet vervolgens een hoorde schele hinnik hoorren. Ze wist dat hier iemand was die haar zag en haar zal helpen. Het moest wel. ze wou nog niet dood en dat zal ook niet gebeuren. Het vermoeit heid sloot ze haar ogen.

[Inspiloos]

Het was koud hier, De sneeuwstorm werd steeds feller. Je zag bijna niks meer voor ogen. Opeens hoorde hij een hinnik onder hem. Het was niet ver van hem vandaan. Wat was er aan de hand? Was er iets gebeurt of was het een lokmiddel van de slechte paarden. Misschien sloegen deze wel alarm. Nee, Dat kon niet zo zijn. Het was een hinnik van een goed paard. Dat was echt wel te horen. Al snel nam hij een duikvlucht. Zijn ogen kneep hij tot spleetjes zodat de sneeuw zijn ogen niet kon beschadigen. Hij moest goed opletten, Want de grond kon er elk moment zijn. Jep, Daar was de grond al. Hij klapte zijn vleugels in en zag nog geen meter van hem vandaan een merrie liggen. "G-gaat het wel?" Zei hij even bibberend. Hij zette een paar passen vooruit en al snel stond hij naast de merrie. Dit was een eenhoorn, Een eenhoorn die nu zwak was. Hijzelf had het niet echt zo koud gekregen als dit paard. Maar dit kwam voornamelijk door zijn kracht vuur. Hierdoor kon hij zich warmer houden, Maar dit hielp niet veel tegen de kou. Een koude wind ging door zijn manen. Wat moest hij doen om dit paard te helpen? Hij moest er iets op verzinnen, Dit dier had hij ijs en ijskoud. Je kon ze niet zomaar laten liggen en dood laten gaan. Dat zou een Senin nooit doen. En hij zeker niet. Daar was hij te trouw voor. Veel te trouw voor.

De koude wind was nog steets aanwezig. Haar ogen waarren nog steets stijf dicht. Ze wou ze graag open doen maar al haar kracht was verloren gegaan. Ze moest hier nooit heen gaan sneeuw en water was al geen goede compinatsie. Van sneeuw en water komt ijs van. Dat zag je ook duidelijk want enkele stukken van haar grijse vacht waren al bevroren. Zo hoopte maar nu dat iemand haar gehoord heeft en dat was ook zo. Ze hoorde dat er een paard lande op de sneeuw. Ze wist dan ook meteen dat het een pegasus was. G-gaat het wel? Hoorde ze een biberende stem. '' Ee.en bee..tje.' Zei ze met een zake stem terug. Ze voelde zich wat op haar gemak dat het paard bij haar was. Een zwake glimlach verscheen op haar gegezicht. De koude wint schoot snel door haar manen heen. Ze strilde zacht met haar vacht waardoor de sneeuw op haar een beetje verschoof. Met veel kracht deet ze ook haar ogen open en keek baar het paard. Een snelle blik lit ze over de hengst glijden. En liet snel de informatie door haar hoofd stromen wit, pegasus, gespiert, goede groep. Ze dee weer haar ogen dicht. Morgana's zwake stem sprak verder na een heelle poos: 'i.. ik ben Mo..rrrgan..a e...n j..ij?''

"Ik ben ray, Maar nu genoeg gepraat, Je moet hier weg, Verderop moet een grot liggen die je beschut tegen de wind en de sneeuw" Dit paard moest hij daarheen krijgen. Met zijn snuit ging in door de vacht van het paard. Een warm wolkje kwam uit zijn neus. Dit was oorzaak van zijn kracht: Vuur. Hiermee kon hij anderen een beetje warmer maken. "Probeer eens op te staan," Natuurlijk kon dit paard niet staan, Ze was ingezat en voelde zich zwak. Hij moest het dier dus op zijn rug krijgen, En snel ook. Er was haast bij. Snel klapte hij zijn vleugels uit en ging hij ook op de grond liggen. Met een vleugel ging hij door de sneeuw die onder Morgana lag, Toen zijn vleugel onder morgana lag ging hij staan. Direct voelde hij het gewicht van Morgana. Het was gewoon zoals een normaal paard dit had. Nu moest hij snel gaan vliegen, Die grot moest hier ergens liggen. Hij steigde op en al snel was hij boven in de lucht. Zijn ogen waren spleetjes. De grot moest ergens in de bergen liggen. Ze waren dicht bij de bergen dus moesten ze de grot zo zien. En ja hoor, Zoals hij gezegt had, Ze waren dicht bij de grot. In de verte zag je het gat in de berg. Dit bleek later een grot te zijn. Een ruime grot. Snel vloog hij ernaar toe. Toen hij in de grot was ging hij weer liggen en klapte hij zijn vleugels uit. Zo rolde Morgana rustig van zijn vleugels af. Hier was het warmer. Veel warmer. Er lag zelfs hooi op de grond. Dit grotje was niet bewoond, Hier kwamen enkel reizigers die gingen schuilen. Nu waren er geen dieren, Meestal zat deze grond vol. Maar dit keer niet. Gelukkig maar. Snel wendde hij zijn blik op Morgana. "Heb je misschien honger? Of..Is het gewoon de kou?" Dit keer klonk zijn stem warm en vol vertrouwen.

Ik ben ray, Maar nu genoeg gepraat, Je moet hier weg, Verderop moet een grot liggen die je beschut tegen de wind en de sneeuw hoorde ze ray zegen. Een kleine glimlach kwam er op haar gezicht te staan. Er was dus nog steets een beetje hoop. Iets warms voelde ze in haar vacht. Het was de neus van Ray die een warm wolke maakte. Bij deze kracht wist ze zeker dat Ray de elemant Vuur hat. Al snel werdt ze al wat warmer. Probeer eens op te staan hoorde ze vervolgens Ray zegen. Ze zette haar hoefen plat op het sneeuw. Ze verzamelde al haar kracht om om hoog te komen wat niet lukte. Ze zag dat Ray zijn vleugels uitklapte en haar op zijn rug legde. Ze gingen steigen. Het werdt wel iets kouder maar het moest wel anders kwamen ze niet bij de grot. Ze keek naar benede en zag dat Ray gelijk hat de grot was erg dicht bij. Ze lande neer en gingen de grot in. Morgana rolde van Ray's vleugel af. En ze belande zachtjes op de grond. Hier was het dan ook een heelle stuk warmer dan buiten. Hier konde ze overleven. Heb je misschien honger? Of..Is het gewoon de kou? hoorde ze een vole en warme stem van Ray zegen. ze schudde zacht haar hoofd. ''Het is presies goed. Bedankt Ray voor je moeite ik hat het zonder jou niet geret heel erg bedankt.'' Zei haar rustige stem met wat meer kracht dan eerst. Het ijs aan haar vacht was meerendeels weg de rest wat er nog aan zat droop van haar vacht af. Ze glimlachte vriendelijk naar Ray. Ze was hem ontzettent dankbaar.